Rozdział 10: Prywatne sprawy

Kilka tygodni później...

Tupię nerwowo nogą w oczekiwaniu na przyjaciółkę. Zima rozszalała się na dobre, ale oczywiście ja musiałam ubrać na gołe(!) nogi tą krótką, ołówkową spódnicę. Mogłam chociaż założyć pończochy! Niestety, jedyne co mi pozostaje to to tupanie szpilką w beton. Widzę jakieś 50m przed sobą, tuż przy skrzyżowaniu 89 przecznicy z Piątą Aleją grupkę fotoreporterów. Zapewne rozpoznali na parkingu moje auto, jednak na nic ich poszukiwania. Mam na głowie perukę w kolorze tlenionego blondu, kapelusz i obowiązkowe okulary przeciwsłoneczne. Dodatkowo część mojej twarzy zasłania puchaty kołnierz od futra. Zatem jedyne po czym mogą mnie poznać to rozmiar buta. I niech mają za swoje- wyszli ze mną na wojnę. Na szczęście wielkimi krokami zbliża się rozprawa, a moja linia obrony nie ma sobie równych- jestem pewna wygranej. 
-Ferro- mruczę pod nosem, a ona jak na zawołanie wyrasta przede mną.
-Cześć- dyszy i całuje mnie w policzek.- Boże, jakie genialne perfumy!
Ta to ma dopiero nosa! To pierwszy dzień moich nowych Chanelek no. 5, a ta już wyczuła zmianę.
-Dziękuję-szepczę.-Znów spóźniona- mówię po czym ruszamy w stronę Piątej Alei.
-Ojj...przepraszam, ale wiesz, miałam spotkanie- widzę kątem oka jak uśmiecha się delikatnie
-Jeśli miałaś spotkanie z producentem, mogłaś mi powiedzieć. Umówiłybyśmy się trochę później- uśmiecham się, lecz widzę w jej oczach, że nie trafiłam.- Aha. Rozumiem, że znowu Fede?! Kobieto, ile można?
-Vilu, nie jestem jak ty i nie zostawiam faceta po jednej nocy- wypala, a ja spowalniam kroku. Ach, więc tak się sprawy mają. Nic jej nie odpowiadam tylko rozglądam dookoła, byleby nie na nią.
-O cholera, Vilu, przepraszam! Nie chciałam, samo wyszło...-nadal milczę- Po prostu Feduś mówił dziś o Leonie, że...
-Nie chcę o tym słyszeć- syczę.-Miałyśmy o nim nie gadać
-Nie uważasz, że powinnaś mi wreszcie powiedzieć co ci odbiło, że nagle go tak porzuciłaś?
-Nie- odpowiadam krótko i zmieniam temat.- Jak wam się w ogóle układa?
Blondynka wzdycha.
-Jest... świetnie. Bardzo go kocham i on mnie chyba też- śmieje się.
-No nie dziwię się jak tak rzadko wypuszcza cię z sypialni- dołącza się do śmiechu. Jest zabawnie, lecz coś mnie niepokoi. Lu udaje szczęśliwą, wesołą, ale znam ją zbyt długo... Widzę w jej oczach, że coś nie gra, że się czegoś boi. Może ma to związek z SMS'ami które tak często dostaje? Ani jednego przy mnie nie otworzyła, wszystkie wręcz ignoruje.
Z początku myślałam o stalkerze, ale już kiedyś miała taki przypadek i o wszystkim mi wtedy opowiadała. Mimo to, nie poruszam tego tematu, jak będzie gotowa sama mi powie.
Szybko dochodzimy do sklepów i na pierwszy ogień rzucamy Chanel. Obie szukamy sukienek na bal charytatywny Christophera Walkena, który ma miejsce już w najbliższy piątek, mamy więc mało czasu na wyszukanie kreacji. 

Po kilku godzinach ciągłych przymiarek i zmieniania domów mody obie jesteśmy zadowolone. Ferro zakupiła suknię Prady (bliźniaczą do tej Lupity Nyong'o z Oscarów, tyle że Lu upodobała sobie krwistoczerwoną) a ja zadowoliłam się zabójczą cielistą suknią Valentino. Obecnie jesteśmy w trakcie lunchu, bardzo zmęczone, ale szczęśliwe. 
-Jak idą próby do Project'u?- pytam szczerze ciekawa
-Ojj, ciężko- wzdycha.- Cały czas coś się dzieje, to reżyser zachorował, to mikrofony nie działały, to jakaś kreacja zaginęła, do tego...-waha się chwilę.- nieważne... Niby u mnie wszystko w porządku, wszyscy chwalą mnie jako prowadzącą, ale ja tak strasznie się stresuję! Rany, Violetta, to będzie na żywo, na cały świat! Stacja spodziewa się kilkudziesięcio milionowej frekwencji...
-Jestem pewna, że ci się uda. W końcu ty zawsze wygrywasz- masuję ją po ramieniu i zabieram się za swój obiad. Dziewczyna wzdycha i upija łyk wody. Jestem  w trakcie przeżuwania jarmużu, gdy rozlega się dzwonek blondyny. 
-O, to pewnie Feduś- piszczy i sięga do torebki. Wyciąga pośpiesznie swój najnowszy iPhone, lecz gdy zerka na wyświetlacz uśmiech szybko znika jej z twarzy,a ręka zaczyna podejrzanie drżeć.
-Lu? Wszystko dobrze? Nie odbierzesz?
Ta pośpiesznie bierze kolejny łyk wody, a na twarzy jest blada jak kartka papieru. Z ręki wypada jej smartfon, który głośno rozbija się o posadzkę.
Zdążam tylko wykrzyczeć jej imię, gdy ta osuwa się na ziemię...

Ludmiła
Głosy... Jakieś odległe i nie do końca zrozumiałe... Wychwytuję tylko pojedyncze słowa, z których nie potrafię ułożyć logicznej całości. Słyszę jakąś kobietę, uliczny gwar, wszystkie pędzące auta... syrenę pogotowia. I nagle wszystko milknie, znów zostaje tylko i wyłącznie ciemność. 
Znajduję się nagle w ciemnym pomieszczeniu; siedzę na krześle vis a vis wielkiego, hebanowego biurka. Niestety bardzo dobrze je znam... Widzę też wielkie okno ukazujące panoramę Brooklynu. Jest do połowy przykryte roletą,lecz widzę jaka wichura panuje na zewnątrz, jak krople deszczu z impetem walą o szybę...
Nagle drzwi otwierają się i bez słowa do gabinetu wkracza mężczyzna. Wysoki, dobrze zbudowany- wiem, że nie mam jak mu się postawić, ma nade mną zbyt wielką siłę! 
-Widzę, że już czekasz- zachodzi mnie od tyłu i muska moje ramię, lecz ja siedzę bez ruchu gapiąc się w okno. Już nic we mnie nie ma, żadnych uczuć...- To bardzo dobrze, baardzo dobrze. Uwielbiam, gdy jesteś punktualna...
Brunet odchodzi ode mnie, lecz tylko na chwilę. Kieruje się w stronę owego okna i zsuwa roletę na sam dół, dzięki czemu pokoju panuje teraz półmrok. Mężczyzna zapala tzw. lampę adwokacką i ponownie wraca do mnie. Podnosi mnie zaczynając swój monolog:
-Przemyślałaś jak widzę moje ostatnie słowa- zsuwa ze mnie płaszcz, który szeleszcząc upada na ziemię.- Wiedziałem, że z ciebie mądra dziewczynka- następnie jednym ruchem pozbywa się mojego golfa i szuka po omacku suwaka od spódnicy.-Bo widzisz...- w końcu odnajduje go i zsuwa szybko w dół. Spódnica także upada na wykładzinę,a ja stoję w samej bieliźnie w jego objęciach.- Nie warto się tak opierać...- W mgnieniu oka rozrywa biustonosz, a także bardzo boleśnie moje figi,  i już nie mam przed nim nic do ukrycia.-...A szczególnie mnie!
Następnie z łobuzerskim uśmiechem rzuca mnie na biurko tak, że brzuchem dotykam jego powierzchni. Dolna partia ciała nadal bardzo mnie piecze po bolesnym zerwaniu materiału, do tego nie doszłam jeszcze do siebie po naszym ostatnim spotkaniu. Słyszę, jak odpina swój rozporek i po chwili czuję bolesne pchnięcie w odbycie. Boli piekielnie, jak diabli! Do oczu napływają mi łzy, jednak nie daję im za wygraną i nie pozwalam by spłynęły po moim policzku. Po zaledwie paru jego ruchach jestem wyczerpana, i tylko ten piekielny, nieprzerwany ból  uświadamia mi, że żyję... Tak bardzo brakuje mi sił...


Czyjś nerwowy głos i szarpanie mnie za rękę pobudzają mnie do pobudki. Moja świadomość powraca- Zdaję sobie sprawę, że to Violetta. Nikt inny nie ma tak gładkich rąk i tylko ona używa tak cholernie drogich kremów dbając o nie. Otwieram powoli oczy,a przed sobą widzę właśnie ją- bardzo zdenerwowaną, roztrzęsioną.
-Lu? O mój Boże, Lu!!!- rzuca się na mnie. Dostrzegam, że leżę w sali szpitalnej, w tej ohydnej koszuli. Fu!- Jak się czujesz? Wszystko dobrze? Nawet nie wiesz, jakiego stracha mi napędziłaś!
Najchętniej rozpłakałabym się w jej ramię, ale tego nie zrobię. I tak nic nie poradzi na moje problemy, więc po co zawracać jej głowę? Jestem jeszcze słaba, ale już niedługo sama przyszykuję plan i sama stanę na przeciwko tego sukinsyna. Na przeciwko Marcusa.
-Co się właściwie stało? Jak się tu znalazłam?- pytam ignorując jej wcześniejsze pytania.
Dziewczyna chwilę się waha:
-Nie wiem dokładnie. Byłyśmy na lunchu nagle zadzwonił twój telefon, byłaś przeszczęśliwa, że to Fede, ale gdy zobaczyłaś nadawcę... Kto to był? Kto do ciebie dzwonił? I czemu tak zareagowałaś widząc, że to on?
Postanawiam kłamać, w imię sprawy. Na samą myśl o Nim ręce lekko mi drżą, lecz ukrywam je pod fałdami kołdry
-To nikt ważny. Tylko... malarz
-Malarz?- spojrzała podejrzliwie.
-No wiesz... Chciałam ostatnio zrobić remont w mieszkaniu i on właśnie do mnie dzwonił w tej sprawie...
-To czemu zemdlałaś?
-Zwykła zbieżność sytuacji, jest okay, serio.Boję się, że szatynka wyczai, że kłamię. Zbyt długo się znamy aby tego nie widziała. Jednak ta daje chyba za wygraną, bo odpuszcza. Przynajmniej na chwilę, gdyż już chce kontynuować dalszy ciąg rozmowy, widzę jak bierze wdech. Lecz przerywa jej niezapowiedziane, szybkie i pewne otwarcie drzwi. Ciekawa przekręcam się i patrzę w stronę przybysza. 
O nie.
Federico.
Jest przystojny jak zwykle, ale wyraźnie widać na jego twarzy zdenerwowanie.
-Fede?- zdążam wydusić, gdy ten rzuca się na mnie z uściskiem.- Co ty tu robisz?!
-Raczej ja powinienem ciebie o to spytać- odrywa się ode mnie.
I nagle zdaję sobie sprawę, kto go o tym powiadomił.
-Violetta- warczę . Dziewczyna tylko ledwo widocznie się uśmiecha.
-Kochanie, co się stało?- chłopak pyta mnie troskliwie i siada na skraju łóżka.
Nie mam pojęcia co mu powiedzieć, kłamać jak Castillo? W tym przypadku będzie trudniej; bardzo go kocham i chyba jeszcze nigdy przy nim nie skłamałam. Nie wiem czy będę potrafiła, zwłaszcza, że jest to lekarz, a po wtóre jego brązowe oczy hipnotyzują mnie za każdym razem.
-To ja was  zostawię- Viola szybko się podrywa i ulatnia z sali. Zostajemy sami, a ja nie mam pojęcia co mu powiedzieć. Przecież ie powiem mu o moim stalkerze... 
-Nic mi nie jest, kotku- gładzę go po policzku, a ten łagodnieje. Zawsze to tak na niego działało. Bierze moją dłoń w rękę i całuje delikatnie.- Po prostu gorzej się poczułam, o nic się nie martw
-Jadłaś śniadanie?- zaczyna wywiad. Ech, super.
Jadłam. Ale dla dobra sprawy kręcę przecząco głową
-Głuptasie- lekko się uśmiecha.- Robili ci już jakieś badania? 
Wtem, jak na zawołanie wchodzi jakiś starszy mężczyzna w kitlu. Oho, pewnie mój lekarz prowadzący.
-Witam, Richard Allanson, będę panią prowadził. Kojarzy pani co się stało?
Potakuję głową.
-Robiliśmy pani komplet podstawowych badań, ogólnie wszystko jest w normie, lecz w chwili przejęcia przez ambulans miała pani bardzo wysokie ciśnienie. Coś panią wcześniej zdenerwowało bądź przestraszyło?- pyta.
Kręcę głową, a ten zapisuje coś na kartce.
Chwilę później podrywa się do niego Fede i tłumaczy, że jest lekarzem. Patrzy na moje wyniki badań i miedzy mężczyznami nawiązuje się ,,lekarska rozmowa" z różnymi skomplikowanymi i niezrozumiałymi dla mnie wyrazami. 
-[...] Radziłbym także zrobić dodatkowo poszerzoną diagnostykę, możliwe że coś się ukryło w tych wynikach
-Dziękuję, pomyślimy nad tymBrunet jeszcze chwilę patrzy na moje badania i zwraca się do mnie:
-Zaniżony poziom hemoglobiny i erytrocytów, masz anemię?
Nie mogę mu nawet odpowiedzieć, gdyż kontynuuje do Allansona:
-Poszerzona morfologia, żelazo, tachykardia i mocz Mężczyzna potakuje potulnie, jakby Federico był jego przełożonym i wychodzi z sali.
-Fede, po co to wszystko? Jest mi o wiele lepiej
-Kotku, z naszej dwójki to ja znam się na medycynie, zaufaj mi- całuje mnie, niestety nie długo, gdyż przerywa mu Violetta. 
-Widziałam lekarza, wszystko okej?
-Chyba tu jeszcze posiedzę- uśmiecham się nieszczerze. Czuję się fatalnie wiedząc, że jeszcze będę musiała tu siedzieć. Wtem do głowy wpada mi genialny pomysł.
-Kotku...-gładzę go po policzku.- Skoro tu jeszcze pobędę, to kupisz mi moją ulubioną wodę? Tą średniogazowaną, z zwiększoną zawartością magnezu. Ty wiesz którą...
Violetta patrzy na mnie podejrzliwie, jednak nic nie mówi.
-Ale sprzedają ją tylko w jednym miejscu w Nowym Jorku, na końcu miasta!-trzepoczę rzęsami. Szatyn chwilę się waha.-... No dobrze. Będę za jakieś cztery godzinki, tylko się stąd nie ruszaj!- podnosi się i nakłada swoją kurtkę
-Nigdzie się nie wybieram- daję mu buziaka na pożegnanie,a mężczyzna wychodzi. Moja mimika szybko się zmienia, z uśmiechu na powagę.
-Co ty kombinu...- chce spytać, lecz jej przerywam.
-Zawołaj tu mojego lekarza- zwracam się do przyjaciółki
-Po co?
-Po wypis- uśmiecham się lekko.

Violetta

-Możesz się tutaj zatrzymać?- pyta mnie niepewnie blondynka. Dziwne, mieszka kilka kilometrów dalej, tutaj znajdują się jedynie biurowce i drapacze chmur. Mimo to posłusznie zjeżdżam z trasy i stawiam auto na parkingu pod siedzibą Lifetime TV,  nadającego m.in. Project Runway.
-Masz z nimi jakieś rozmowy?- pytam, chociaż odpowiedź powinna być negatywna. Jest już za późna godzina na takie spotkania.
Ludmiła jednak nie odpowiada. Chwilę siedzimy w milczeniu, gdy w końcu przemawia:
-Mam tu coś...prywatnego do załatwienia- uśmiecha się sztucznie, widzę to.
-Zaczekam, jak wrócisz- mówię podejrzliwie i uważnie ją obserwuję, coś przede mną ukrywa. Źrenica oka ledwo zauważalnie jej się powiększa.
-Nie musisz, wezmę taksówkę- mówi szybko i wychodzi z mojego Porsche. Widzę tylko jak uważnie się rozgląda i pośpiesznie wchodzi do budynku.

Rzucam się zrezygnowana na kanapę. Wreszcie po tym długim dniu jestem wolna i wreszcie mogę odpocząć w swoim apartamencie. Potrzebuję relaksu, więc szybko podnoszę się i idę do łazienki. Tam odkręcam wodę i wsypuję perełki do wanny. Zamierzam się rozebrać i jak najszybciej wskoczyć do tej gorącej oazy, jednak słyszę szybkie, donośne pukanie do drzwi.
-Nieee- mówię pod nosem i idę otworzyć. Ku mojemu zdziwieniu to Pasquarelli, który bez zaproszenia wpada do mojego domu i szybko przemierza pokoje. Zamykam drzwi i ruszam za nim.
-Fede?- pytam zdziwiona, próbując za nim nadążyć.
-Byłem już w szpitalu, wiem że wyszła na żądanie... -Ach więc o to chodzi.-Czemu do mnie nie zadzwoniłaś? Zatrzymałbym ją!
-Prosiła mnie. Po za tym faktycznie trochę dramatyzujesz, już wszystko z nią dobrze.
-Ale zawsze lepiej mieć pewność- podnosi palec.- Gdzie ona teraz jest?
-Jak to? Już od kilku godzin powinna być w domu.
-U ciebie jej nie ma?- jego oczy się powiększają. Kiwam przecząco głową.- Byłem u niej w domu... cisza, nie ma nikogo
-A dzwoniłeś?
-Jeszcze się pytasz? Wydzwaniam bez przerwy, włącza się tylko sekretarka.
-Niemożliwe- śmieję się chyba histerycznie i sama wybieram do niej numer.
,,Tu Ludmiła Ferro. Niestety nie mogę rozmawiać; nagraj wiadomość lub zadzwoń później. Piiip"
I nagle przypomina mi się ostatni raz jak ją widziałam. Prywatne sprawy. Biurowiec. Jej zdenerwowanie.
-Violetta, gdzie ona jest, do kurwy nędzy?!
-O cholera- szepczę i drżącymi rękoma chowam telefon do kieszeni.

**********************************************************************

Czeee!

Wreszcie udało mi się skończyć- Wow, zadziwiająco szybko jak na mnie. Jednak ten rozdział w ogóle mi się nie podoba :') A Wam?

Niestety nie ma w dziesiątce Leonetty, ale z wypowiedzi Lu wynika, że Violetta porzuciła go po tamtej nocy i kontakt im się urwał... Zawiedzione? Uwaga, szykuję związaną z tym małą bombę ^^

(Rany, ale dziwnie tak wrócić po przerwie...)

Wątek skupia się głównie na Ludmile i naszym okrutnym Marcusie. Co ją tak przestraszyło i czemu tam poszła, jak myślicie?

Boże, kompletnie nie mam weny na notatkę O-o

Po prostu napiszcie swoją opinię o tym rozdziale i moim ,,wielkim" coming out'cie :))

Nie wiem kiedy będzie kolejny rozdział, ale postaram się już z nim tak nie zwlekać jak ostatnio... Mam się już lepiej, ale boję się o moje pisanie- aż tak się zmieniło? na gorsze?

A także chciałabym życzyć Wam radosnych, spokojnych i spędzonych w rodzinnej atmosferze świąt Wielkanocnych! Nie zmarnujcie tego wyjątkowego czasu ♥

Całuję gorąco i do następnego ;*

xx

Vivaa